Reisverslag Slovenië in broedseizoen

Auteur: John Jak

Vogelfotografie tijdens het broedseizoen in Slovenië

Het is heel vroeg in de ochtend op Schiphol als ik kennis maak met mijn groepsgenoten van de reis Slovenië in het broedseizoen. Het vliegtuig vertrekt om 6:45 u richting Ljubljana, de hoofdstad van Slovenië. Vanaf daar rijden we twee uur door het Sloveense landschap naar ons hotel. Eenmaal aangekomen brengen we onze spullen naar de kamers en genieten we van een gezamenlijke lunch op het terras. Terwijl ik iets later arriveer, hebben mijn reisgenoten al een groene specht gespot in het grasveldje naast het hotel . Een soort die hoog op mijn wensenlijstje staat, maar hier helaas aan mij voorbijgaat.

Op zoek naar uilen

Rond het hotel krioelt het van het leven. Kleine hagedisjes schieten over de stenen en tussen de struiken door. In een boom schuin tegenover het hotel nestelt een pimpelmees. We nemen even de tijd om dit alles vast te leggen met onze camera’s, terwijl we langzaam in de sfeer van de reis komen. Niet veel later arriveren de gidsen en begint onze eerste zoektocht naar de dwerguil. Na wat speurwerk zien we er een, hoog in de toppen van een dennenboom. We hopen dat hij lager komt, maar helaas kiest de uil ervoor om hoog te blijven. De Oeraluil laat zich die avond niet zien. Wel komen we kleinere vogelsoorten tegen zoals de kuifmees, goudhaan en vuurgoudhaan. Uiteindelijk vinden we de dwerguil opnieuw. Hij zit opnieuw op een lastig te fotograferen plek hoog in de bomen en met veel tegenlicht. Maar hier tegenover kunnen we een stukje op een berg klimmen en toch wat platen schieten. Hierna gaan we terug naar het hotel voor een welverdiend diner.

Speurtocht in de mist

De volgende dag splitsen we de groep op in twee auto’s en trekken de bergen in. Het is mistig en wat miezerig, en de hoop op goede waarnemingen slinkt hierdoor wel wat. Toch zien we in de ochtend kort een Oeraluil, al blijft het bij een waarnemingsfoto. Na een warme lunch in een lokaal restaurant keren we terug naar dezelfde plek. En dan hebben we geluk: een Oeraluil vliegt aan en gaat op een tak dichtbij zitten. Ondanks de mist kunnen we hem prachtig vastleggen. Even later, op een andere locatie, komt hij nóg dichterbij. Ditmaal bij beter licht. Een absoluut hoogtepunt.

De temperamentvolle auerhoen

Een dag later staat er een bijzondere ontmoeting op het programma: de auerhoen. We rijden naar een berggebied bij Luče. Na een stevige klim – waarbij sommigen van ons even flink moeten uithijgen – bereiken we het leefgebied van deze indrukwekkende vogel. Vooraf zijn we gewaarschuwd: deze jongen heeft temperament en duldt geen inmenging in zijn territorium. En inderdaad, nog voor we goed en wel staan, komt hij al dreigend op ons af. We moeten een paar keer achteruit stappen om hem niet te provoceren. Maar wat een ervaring! Hij paradeert door zijn territorium alsof hij weet dat hij gefotografeerd wordt. Op veilige afstand maken we prachtige beelden van deze imposante soort. Na afloop lunchen we in een knus restaurantje in het dal. In de middag proberen we nogmaals de Oeraluil, maar de mist is weer spelbreker. Gelukkig hebben we de auerhoen vers op de kaart.

Idyllische locatie met waterspreeuwen

Halverwege de week verplaatsen we ons naar de tweede locatie. Onderweg stoppen we bij een rivier om waterspreeuwen te fotograferen. We hebben hier bovendien uitzicht op een prachtige waterval. In kleine tentjes wachten we geduldig. Een grote gele kwikstaart laat zich een paar keer zien, gevolgd door een enkele waterspreeuw en een jong exemplaar. Het is rustig, maar toch mooi. Uiteindelijk besluit reisleider Jeffrey dat we iets eerder dan gepland verder gaan naar het volgende hotel omdat het te rustig is met de waterspreeuwen.

Heel dichtbij draaihalzen

Later die dag splitst de groep zich op want je kunt kiezen uit verschillende vogelhutten. Ik kies voor de draaihals, een soort die ik al lang hoop te zien. Eenmaal aangekomen op locatie bij een woonhuis van een van onze chauffeurs moet ik wachten op mijn fotomaten. Zij zijn nog onderweg zijn met de andere auto. Vriendelijk word ik ontvangen door de vrouw en dochter des huizes en de lieve jonge hond die mij uitgebreid besnuffelt. Ik draag vast de geur van mijn eigen honden bij me. Ik krijg een cognacje aangeboden. Vriendelijk sla ik het af want ik voel me een beetje bezwaard. Maar ze dringen vriendelijk aan. De drank is lokaal bereid en van zeer goede kwaliteit. Oké, eigenlijk hou ik wel van cognac en wat ze zeggen is zeker waar. Het smaakt verrukkelijk.

Inmiddels arriveren mijn fotomaten. Er staan twee schuiltenten. Mijn reisgenoten gaan in de tweepersoons en ik in de andere. Er staat een stuk boomstam met een holte erin waar de draaihalzen al een paar jaar huizen. We kunnen deze vanaf ooghoogte mooi fotograferen. Eën van de vogels laat zich een paar keer prachtig zien. Van zó dichtbij ga je ze niet vaak krijgen!
Wat een bijzondere vogel is dit zeg. En wat een schutkleuren. Hij zat misschien al een poosje op de stam maar het was me niet eens direct opgevallen. Een paar uur later keer ik terug met mijn eerste foto’s van deze bijzondere soort.

Etenstijd voor de jonge hopjes

De volgende ochtend staat voor mi, in het teken van de hop. Ik ga samen met Erwin. We worden vroeg opgehaald en rijden naar een idyllische vallei. De hut kijkt uit over het nest en al snel verschijnt de hop met een veenmol, een insectensoort, in zijn snavel. Hij roept naar zijn partner, het geluid echoot sprookjesachtig door de vallei. We zien het hele tafereel: roepgedrag van echtpaar hop, een klein conflict tussen de twee en zelfs een jong dat nu en dan met het kopje uit het nestgat piept. In de middag bezoek ik samen met Carla een hut met een klein vijvertje ervoor. Hier fotograferen we onder andere de zomertortel, de koekoek wat verder weg en zo’n tien tot vijftien andere soorten kleinere vogeltjes.

Ontmoeting met de koekoek

Op één van de laatste dagen bezoeken we een hut met uitzicht over een vallei, speciaal voor de koekoek. De geelgors is de eerste die zich laat zien. Daarna verschijnt de grote bonte specht. Die denkt dat er in onze hut veel meer te beleven is en begint heftig op het raam en het dak te kloppen. Plotseling duikt de hop heel dichtbij op, en blijft even zitten zodat we wat foto’s kunnen maken en verdwijnt even later weer. En dan, uit het niets, zit daar de koekoek man imposant met afhangende vleugels en zijn sperwerachtige borst. Wat een moment! Hij kijkt wat wantrouwend rond maar heeft gelukkig onze aanwezigheid niet door. Ook verschijnen er nog wat bijeneters op de set en dat maakt het feest bijna compleet. Om het voor mij helemaal perfect te krijgen zou eigenlijk de groene specht nog moeten verschijnen. Dat lijkt echter een beetje mijn obsessie te worden want waar ik ben komt de groene specht niet. Mijn groene specht moment moet ik nog tegoed houden.

De zang van de wielewaal

In de middag gaan Carla en ik naar de bijeneters. De rest gaat in koppels naar de andere hutten. Eerst is het druk, maar dan verdwijnen de bijeneters plotseling allemaal. We wachten, wandelen wat rond en keren uiteindelijk weer terug in de hut. En dan: een wielewaal! Ver weg, maar duidelijk zichtbaar en hoorbaar: zijn zang klinkt als muziek door de vallei. Ook dit is genieten!! De foto is alleen een waarnemingsfoto maar zien en horen is al gaaf.

Afsluiting van een intensieve week

Op de laatste dag mogen we zelf kiezen wat we willen herhalen. Ik kies opnieuw voor de bijeneters. Dit keer ben ik alleen in de hut. Het licht is lastig, maar ook prachtig door de sluierbewolking. Ik experimenteer wat met tegenlicht en ben blij met het resultaat. In de middag volgt een gezellige en leerzame fotobespreking en zie ik de prachtige foto’s van mijn mede reisgenoten die op hun manier ook geweldige ervaringen hebben gehad. Daarna nog één keer naar de hop. Het wil niet meteen lukken, tot ik ontdek dat mijn teleconverter er nog op zit. Een beginnersfoutje die ik na zo’n intensieve week makkelijk maak. Gelukkig krijg ik nog een paar mooie kansen.

’s Avonds sluiten we af met een gezamenlijk diner. Edwin bedankt de lokale gidsen met een leuke speech. Het zijn mensen met hart voor de natuur en een aanstekelijk enthousiasme. De volgende dag keren we huiswaarts. Moe maar voldaan en met volle geheugenkaarten en een hoofd vol herinneringen.

NatureTalks, bedankt voor de geweldige organisatie. Wat een week. Ik kom zeker terug!